Αυτό ήταν! Πέρασε! Τα λάβαρα της Documenta14 αποχαιρέτησαν τις προσόψεις των μουσείων, δημοσίων κτηρίων και στάσεων λεωφορείων της Αθήνας· το συνολάκι εσπαντρίγια, κοκάλινο γυαλί, πάνινη τσάντα από κάποιο πιο-ψαγμένο-πεθαίνεις καλλιτεχνικό φεστιβάλ της Ευρώπης άρχισε να σπανίζει στους δρόμους της πρωτεύουσας· η μαρμάρινη προσφυγική σκηνή στον λόφο του Φιλοπάππου έπαψε να πλέκει αόρατους αλλά καλοπληρωμένους ιστούς ανάμεσα στο σύγχρονο προσφυγικό δράμα και τη σκονισμένη μεγαλοπρέπεια των μαρμάρων της Ακρόπολης· τα στοιχήματα σταμάτησαν να πέφτουν στη ρουλέτα της εγχώριας καλλιτεχνικής σκηνής, η μπίλια έκατσε, κι ο καθείς κι η καθεμία υπολογίζει πλέον τα κέρδη και τη χασούρα, τις συμμαχίες και τα αντίπαλα στρατόπεδα… Και τώρα, τι; Τώρα μπορούμε ίσως να συγκεντρώσουμε αρκετά στοιχεία ώστε να απαντήσουμε σε κάποια από τα ερωτήματα που αιωρούνταν εξαρχής πάνω από τη μέγα-έκθεση: δηλαδή τι ήρθε να κάνει η Documenta14 στην Αθήνα, τι έμεινε από αυτήν, ποιος έμαθε τελικά από την Αθήνα και τι;
Προφανώς τα ερωτήματα αυτά δεν είναι πρωτάκουστα. Είναι μάλιστα τόσο διαδεδομένα, που σχεδόν όλοι οι ιθύνοντες, από τον δήμαρχο του Κάσσελ και προεδρεύοντα του διοικητικού συμβουλίου της μη-κερδοσκοπικής και περιορισμένης ευθύνης εταιρίας Documenta GmbH, μέχρι τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Documenta14, Άνταμ Σίμτσικ, σπεύδουν να τα απαντήσουν, σχεδόν πριν τους τα απευθύνει κάποιος. Ευτυχώς λοιπόν για εμάς υπάρχει πλούσιο υλικό, τόσο από την 62χρονη πλέον ιστορία της Documenta, όσο και από τον λαλίστατο Ανταμ Σίμτσικ.