«Ενώ η κυκλοφορία των αγαθών σταδιακά διευκολύνθηκε μέσα από διεθνείς εμπορικές συμφωνίες, η κυκλοφορία των ατόμων ανάμεσα στα κράτη, τουλάχιστον για την πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη, έγινε ολοένα και πιο περιορισμένη».
Zygmunt Bauman
Το ζήτημα της μετανάστευσης (και των διαφόρων νομικών μορφών της) έχει αποτελέσει τα τελευταία χρόνια κεντρικό πεδίο εντάσεων και διαπραγματεύσεων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. «Κλιμάκια ειδικών» συσκέπτονται διαρκώς με στόχο την ανάδειξη και οργάνωση πλήθους στρατηγικών «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» η οποία απειλεί, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς, τον δυτικό κόσμο. Στο πλαίσιο αυτό, το φάσμα του δημόσιου λόγου, από το ανοιχτά ρατσιστικό «έξω οι ξένοι» μέχρι το υποτιθέμενα προοδευτικό «οι πρόσφυγες είναι σαν εμάς, οι οικονομικοί μετανάστες δημιουργούν το πρόβλημα», συγκλίνει στην κοινή παραδοχή ότι υπάρχει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης η οποία επιβάλλει τη λήψη έκτακτων μέτρων2. Σ’ αυτό λοιπόν το άρθρο θα επιχειρήσουμε να φωτίσουμε κάποια στιγμιότυπα των σύγχρονων πρακτικών διακυβέρνησης που αφορμώνται από αυτή την «επιτακτική ανάγκη επίλυσης» του μεταναστευτικού ζητήματος.