Απ’ ό,τι φαίνεται, η καθημερινή ζωή στον σύγχρονο κόσμο θα εξακολουθεί για αρκετό καιρό να εκτυλίσσεται στη σκιά της κυρίαρχης κοινοτοπίας της παγκόσμιας Κρίσης με τις πολλαπλές πτυχές της (οικονομική, αξιακή, ψυχολογική, γεωπολιτική κτλ.), αλλά και με τις τυπικές συνέπειες της εντατικοποίησης των κοινωνικών ανισοτήτων (ταξικών, φυλετικών, πολιτισμικών, έμφυλων κλπ.) και των αντίστοιχων συγκρούσεων. Σε ένα τέτοιο οριακά ασφυκτικό πλαίσιο, όπου τα περιθώρια αποτελεσματικής αντίδρασης μοιάζουν να στενεύουν απελπιστικά και παρουσιάζονται σαν να προσκρούουν συνεχώς σε νέα αδιέξοδα, εκτιμούμε ότι μια πολιτική στάση που αξιώνει να αυτοπροσδιορίζεται ως ουσιαστικά ανατρεπτική οφείλει κατ’ αρχάς να αποκρίνεται σε αυτή τη γενικευμένη αίσθηση αδιεξοδικότητας.
Από τη σκοπιά μας, είναι σαφές ότι για να το πετύχει αυτό η πολιτική δράση δεν μπορεί να περιορίζεται στο επίπεδο της κομματοκρατούμενης «κεντρικής πολιτικής σκηνής» (κοινοβουλευτικής και μη), αλλά οφείλει να εστιάζει κύρια στο επίπεδο της καθημερινής ζωής –στις «πολιτικές της καθημερινότητας»–, με όλη την πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις της. Κυριότερα όμως, γίνεται κατανοητό ότι η πολιτική δράση δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει αποκλειστικά στο επίπεδο της θεωρητικής κριτικής ή του συγκρουσιακού ακτιβισμού, αλλά οφείλει να δίνει έμφαση και στην ανάπτυξη των δημιουργικών δυνατοτήτων των ανθρώπων. Ως εκ τούτου, παράλληλα με τις προσπάθειες άσκησης μιας όσο το δυνατόν πιο διεισδυτικής κριτικής στις πολλαπλές πτυχές της σύγχρονης καθημερινής ζωής (και χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία των στρατηγικών συγκρούσεων), βρίσκουμε απαραίτητο να αναφερθούμε σε μορφές ριζοσπαστικής πολιτικής τοποθέτησης που, με αφετηρία την παραγωγική δημιουργία , προτείνουν τον ριζικό επαναπροσδιορισμό της καθημερινότητας σε μια προοπτική συλλογικής αυτοδιαχείρισης των σύγχρονων πολιτικών-πολιτισμικών και ευρύτερα περιβαλλοντικών οικοσυστημάτων.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση, στο κείμενο που ακολουθεί επιχειρούμε να περιγράψουμε μια σειρά σχετικών ιδεών και θέσεων που συνοψίζονται υπό την έννοια της Πολιτικής Οικολογίας και τα τελευταία χρόνια τείνουν να εκφράζονται μέσα από το πολύμορφο κίνημα της Αποανάπτυξης. Συνοπτικά, έπειτα από μια σύντομη περιγραφή των βασικών θεωρητικών αρχών, κριτικών τοποθετήσεων και πρακτικών στοχεύσεων των εν λόγω ρευμάτων, το κείμενο εστιάζει στο οικιστικό μοντέλο της Αυτόνομης Ελευθεριακής Οικοκοινότητας, ως ένα παράδειγμα συνολικού επαναπροσδιορισμού των όρων της καθημερινής ζωής, με μεγάλη πολιτική και ευρύτερα οικολογική σημασία.