Τα τελευταία «κρίσιμα» χρόνια παρατηρούμε μεγάλες αλλαγές να συμβαίνουν στον χώρο της εργασίας, αλλαγές που αρχικά αποτελούσαν «άτυπες μορφές εργασίας» και που σήμερα θεσμοθετούνται και νομικά. Με τις συμβάσεις έργου να διευκολύνονται νομικά, ακόμα και σε περιπτώσεις εξαρτημένης εργασίας και την υπογραφή σύμβασης αορίστου χρόνου να μοιάζει αδύνατη σε αρκετούς εργασιακούς τομείς, η μη μόνιμη, κακοπληρωμένη, επισφαλής εργασία κυριαρχεί. Ο πολλαπλασιασμός των επισφαλών και μη τυποποιημένων μορφών απασχόλησης γίνεται σταδιακά το επίκεντρο της θέσμισης της εργασίας στις σύγχρονες νεοφιλελεύθερες συνθήκες των δυτικών κοινωνιών. Αυτή η μεταβολή, η οποία έχει ήδη συμβεί από τη δεκαετία του ’70 σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, βρίσκεται σε εξέλιξη πράγμα που καθιστά οποιαδήποτε προσπάθεια ακριβούς ορισμού της εξαιρετικά δύσκολη.
Στο παρόν κείμενο δεν μας απασχολεί να ορίσουμε το υποκείμενο της επισφάλειας, όπως ορίστηκε η εργατική τάξη ως ενιαία στα μεγάλα θεωρητικά σχήματα του παρελθόντος. Εστιάζουμε στα στιγμιότυπα αυτής της επισφάλειας κατά την πορεία εξέλιξης του φαινομένου, στον αντίκτυπο του στον αστικό χώρο και ειδικότερα στο μετασχηματισμό που υφίσταται την περίοδο της κρίσης με την αναδιοργάνωση του θεσμικού πλαισίου που όριζε μέχρι πρότινος τις εργασιακές σχέσεις. Δηλαδή, εξετάζουμε πώς η εργασία αναδιαρθρώθηκε αναδεικνύοντας τους μετασχηματισμούς που συμβαίνουν στη διαμόρφωση της κοινωνικής ζωής των επισφαλών υποκειμένων. Το παρόν κείμενο διερευνά επιπλέον τη χωρικότητα της επισφάλειας: που εντοπίζεται, πως διαμεσολαβείται από και προς το χώρο. Πως δηλαδή βιώνονται, από τη μία, οι συνεχείς αλλαγές εργασιακού περιβάλλοντος, χωρίς σταθερό σημείο δουλειάς, και, από την άλλη, η εργαλειοποίηση του χώρου.
Αυτό που για εμάς έχει σημασία είναι να δούμε πώς αυτή η μεταβολή επηρεάζει τις βιογραφίες μας, τους τρόπους που κινούμαστε στη πόλη, τη καθημερινή μας ζωή, τις σχέσεις μας, τις επιθυμίες και τους φόβους μας. Τι υπάρχει πέρα από το επαναλαμβανόμενο λεξιλόγιο της κρίσης, τους δείκτες τις ανεργίας και τις συνεχόμενες ανακοινώσεις περί κατάργησης συλλογικών συμβάσεων; Ποιές είναι οι εμπειρίες των ανθρώπων που βιώνουν καθημερινά την επισφάλεια και πώς αυτό το βίωμα κατευθύνει τη συμμετοχή των ανθρώπων στον δημόσιο διάλογο και την κοινωνική διεκδίκηση;