Η ριζοσπαστική κριτική της καθημερινής ζωής εμφανίζει στη Γαλλία μία μακρά περίοδο εξερεύνησης: από τον André Breton και τους σουρεαλιστές των αρχών του 20ου αιώνα έως τους Καταστασιακούς την δεκαετία του ’60. Για τον Maurice Blanchaut, η καθημερινότητα είναι ριζοσπαστική στο βαθμό που εσωκλείει τη δυνατότητα «καταστροφής» της καθεστηκυίας τάξης1 αλλά μόνο με τον Henri Lefebvre η καθημερινή ζωή γίνεται ο βασικός άξονας κατανόησης του κοινωνικού μετασχηματισμού σε άμεση αλληλεπίδραση με τον μετασχηματισμό του χώρου και της πόλης2. Στη λογοτεχνία, την δεκαετία του 1950 το ρεύμα του «Νέου Μυθιστορήματος» (Nouveau Roman), με κύριο εκπρόσωπο τον Alain Robbe-Grillet, απορρίπτει πολλά από τα κατ’ εξοχήν χαρακτηριστικά της λογοτεχνικής παραγωγής, με την πλοκή και τους χαρακτήρες να υποτάσσονται στα αντικείμενα και στις λεπτομέρειες του κόσμου. Ακολούθως το 1960 η λογοτεχνική ομάδα Oulipo (Ouvroir de Literature Potentielle – Εργαστήριο Δυνητικής Λογοτεχνίας), αναζητά νέες δομές και μοτίβα κατά την συγγραφική δημιουργία. Παρά το γεγονός ότι οι περίφημοι γλωσσικοί περιορισμοί (contraintes) στους οποίους υποβάλλονταν οι συγγραφείς του Oulipo φαίνεται να απέχουν μακράν από την καθημερινότητα3, σε μεγάλο μέρος του έργου τους συναντάται μια προφανής καθημερινή ποιότητα: ήδη στις «Ασκήσεις Ύφους» του 1947 ο Queneau παρουσιάζει 99 διαφορετικούς τρόπους περιγραφής ενός ασήμαντου επεισοδίου που λαμβάνει χώρα σε ένα παρισινό λεωφορείο.
Ο μυθιστοριογράφος Ζορζ Περέκ (Georges Perec, 1936-1982), μέλος των Oulipo και μείζων κατά πολλούς αντιπρόσωπος της σύγχρονης γαλλικής αυτοβιογραφικής γραφής, επιχειρεί να επανανοηματοδοτήσει την καθημερινότητα μέσα από τους συγκεκριμένους χώρους και τα αντικείμενα που πλαισιώνουν τη ζωή.